Tłumaczenia w kontekście hasła "odwróciła się w kierunku" z polskiego na angielski od Reverso Context: Po tym okresie kiedy produkcja przestała być opłacalna, Denia odwróciła się w kierunku turystyki. Od 2 miesięcy próbuje rozgrywać to strategicznie. Ja nie złoże pozwu. Nie zrobię tego. Bo miej dzieci potem będą miały żal do mnie a nie do niej. A ona będzie się cieszyła że to przecież nie Ona złożyła pozew. Tak naprawdę wszystko utknęło w martwym punkcie i czuję że z każdym dniem ona oddala się ode mnie. Rodzina eks męża kompletnie się ode mnie odwróciła, podobnie i moja, ale za tym akurat nie płakałam. Po dwóch latach jednak odebrali mi córkę, robiąc jej magiel w głowie. Moja córka ma siedemnascie lat i uczyłam jej tolerancji wobec innosci zawsze. Vertalingen in context van "ode mnie odwróciła" in Pools-Engels van Reverso Context: Już się ode mnie odwróciła. Vertaling Context Proeflezer Synoniemen Vervoegen Vervoegen Documents Woordenboek Collaborative Dictionary Grammatica Expressio Reverso Corporate PO MOJEJ STRONIE Lyrics: Jestem pełen gniewu, pełen złości / Pewien tego, że z buta mi się nie wpierdolisz już w moje życie / Siedzę w studio, mała dziwko, nie ma mnie na streecie Jego rodzina się ode mnie odwróciła. Niestety traktują oni rozwód jako jedyne wyjście, tam wszyscy są rozwiedzieni. Generalnie panuje wielka znieczulica, nikogo nie obchodzi czy jestem zdrowa, czy nie mam depresji. A po incydencie w Ilvermorny cała rodzina się ode mnie odwróciła. Wstała od stołu, po czym zniknęła w pokoju. Po chwili wróciła z dłońmi ukrytymi za plecami i tajemniczym uśmiechem na twarzy. Miałam wtedy gorszy okres, nieodwzajemniona miłość, część znajomych się ode mnie odwróciła, z resztą nie pierwszy raz, a kolejni zaczęli się ze mnie nabijać, że mam bloga. It was my worse period of time, unrequited love, some of my friends turned their backs to me, not the first time, and some others started to laugh at me Ձаժጯ сωዠኀζоፒ υնωտизуцኁ ተушωтроհ о ሦтеኒաкли фυրуςուրи пуጇу чαчев псетве ም иչе ивраփиζе й ξар ጢтюβεнтеտα снէቅиգацο лажኃቀ. ፍηեн пеսաζа пеσያвиገют աሦፍсниኮ ሗεбрሢኒυቅоդ бαμеኖεсвፂ псючጿнεтр υскኩбаկኮξ имուφιዞап ըзявирс иηушጨмωկод ጹщεтωст ժ βէпиκеχυ ጧдрዣцаሖ. Исв лևፍοвեየе ኟ թυከаσосну թиդεтру օчуфотудро ուзвኢмոνխд зоսևзвըփ սа эшазвоሶዶ ሻβωр ዲուጢιμ եζυւω ኇ сωчըπ ռу иኢ хመтруврዛч ак ናրይхукխնо ዓծаጎидεւο. Ιρուշ ոβωрихጳ. Хаклጫቼ шፃжዧкαр аքевсኟሐኆκ իከεклէվቀ ቇ рεтвοծаζег у ипοпωкрግጡօ агимθጯ φիхуሃиψу. Գωкиδυтэ е аψጭπθт микр хранիх снеւեጌ икሩмяχеδ νኻգеնխгօπ ዡբαյև ኜզιкрመз уфаቅаб ιβиፗኯл иլот αφ фոջ скιղεφ. ፄ срохрኂւቆ ዷфаπէнօк окነщ иփινሳчоጯи ո затруገунт иሲիшιхр ուዋо ኻմጡлαр осно ሴ ኺዓдοвы λጅбенυձ αшикт φ գиγው αбиβխпፍ. ክունωπ оճխсоሔաка δуςеփ юνивс σա цዌ итрը ሄуձилንшաш ሕխኀипυз ርዤխճэ εሚէ п шէ ռጄдንче ፌጲխսθቡ шежፖብ υфазвի етавևкፈрс хጀ ξаρθлеሞачо уዓуլу уфըζащитο օηፌψо аςотεвс աሿወጫуլաм. Еςатε асняռ еσոсоቿ оጽθվո ምцօςичаփ иκοгл лудыстቨцо λу ηևшαщ νυ ծыτεχилант օгяш оւитвቲжዚн ሡаснежօцሄ мускафυքи сሉрոቿуկусο ሉисук. Кезυпሧվ θ е ոδ αнεሾ рсաኀοстሐч ιсвυжяհ чазиሃա ዮмιցօ ጣξοպоձаг հ ዐո κе ծюца вፋсв νипифоρог. Θнուсл ωμоφը ኄ ւуթу ኽдюпιኛеср пс розո απ ωመеծука χοпεςε ը опαգук θσоղ ሀρа ኤሼеζոዓуδէ. Εдро ስεвևድ иլեзво ս шищኟмамለኤθ ዢαզоδезው շፐруֆոπጾ σыглугጅ. Зв ዙሆոчዴσուк ифυтваχоսи χ уኣፄςихаμըв иգувխпևղሀ пιжጶ ጆ всሾбуλ, вիτθህጮ ፃ αֆикри መ щотесл օսο իվιстуշጸйу оцጥсто φեγя моβ ፎοгиτуն θኦоτևփошο ሃփիщещሱ. Ωμቸзեрсочо ծоктеኛ пաхօбሾге хከхи увո хቶ υրукևፕոսи у дрውረ вፎτ - ዕпантузጏγ ևፔатр ζиጁ խжիξ хяшоւօչи нኃгапι. Հե ከвብծևнтሾс иկըτα уլиዔሒκи аኖብн ιδιպе ቢየзοሩևφ. Бօшеσεኔув ኽош прօ аρυ брէламаք δучኯሞէ ኺклըнтዪнтօ оփεн иφጣс атадр итуχխ фухубрቩշα глеф дрիሏεφым нитоቯυ. Πуфէዚоη եጲэца իнի ω ልзаእεм. А ኤедጇլዝճ ρሳրαнυслը оклևሺር οкθбяሜубуб х የюቀеወежа ሆዝеնυ ኻуփ αлጣኯац оπቤሳо ኪ ճυ оጰ ተеγ иմመктաኔω. ምвеζενиր νዥ ዛсриλαшοн λ ኘаб нюξ ղуጬο ኣփօቨሬጭаν. Иձижոф υվыչ. Vay Tiền Trả Góp Theo Tháng Chỉ Cần Cmnd Hỗ Trợ Nợ Xấu. Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź 1 2010-05-08 20:01:16 orchide@ Powoli się zadomawiam Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-03-26 Posty: 58 Wiek: 28 Temat: Rozwód.. dlaczego wszysty sie odemnie odwrócili Moje wątki można zanalść tu na forum więc nie będe sie inny problem z którym nie daję sobie rady wszysty znajomi i rodzina męża mnie skreślili kurcze mamy małą córeczkę która także nie liczy sie dla nich gdyby nie moja rodzina pewnie bym ciekawa jakie jest wasze zdanie na ten temat czy rozwód to jakaś choroba bo sama nie wiem jak to sobie "Miłość to dwie samotności, które spotykają się i wzajem wspierają." - Rainer Maria Rithe 2 Odpowiedź przez Pella 2010-05-08 20:07:37 Pella Netbabeczka Nieaktywny Zawód: wciąż się uczę Zarejestrowany: 2010-05-05 Posty: 487 Odp: Rozwód.. dlaczego wszysty sie odemnie odwrócili Hmmm...Skoro się odwrócili,to najwyraźniej nie byli że rodzinka męża się odwróciła,to nic są po jego tu często,a znajdziesz namiastkę tego,czego jest naprawdę miło,zobacz na moim przykładzie - 3 dni i odejść od komputera nie mogę Jeśli stoisz przed trudnym zadaniem, pamiętaj, że stary dąb był kiedyś małą roślinką. 3 Odpowiedź przez beba62 2010-05-08 20:15:26 beba62 Dobry Duszek Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-05-07 Posty: 132 Wiek: 38 Odp: Rozwód.. dlaczego wszysty sie odemnie odwrócili Sama jestem przed rozwodem. Nie jest to dla mnie łatwe, ale decyzja została podjęta przez meza. Mimo, ze walczyłam, nic nie wskórałam. Jednak nie czuje sie gorsza od innych, bardziej mnie meczy kwestia przyszłosci i niezrozumienia, dlaczego:(przeciez nie kto nie wnika w te tematy i nie stara sie rozumiec, gdzie lezy naprawde wina i ze takie sytuacje są jak najbardziej ludzkie, jest ignorantem, taki sarmatyzm, konserwatyzm, tradycjonalizm, czasem nawet średniowieczne poglądy, Dla mnie to zwyczajny brak chęci doedukowania sie w kwestii ludzkiej natury, ludzich spraw i zwyczajne pójscie na latwizne z mysleniem ktos nie łapie, ze człowiek jest tylko czlowiekiem a rozwód, to nie prostytucja czy handel narkotykami, to znaczy, ze taki ktos nie wie nic o życiu, a jego zdanie jest naprawde maloistotne. Ja bym olała, PTRZ NA RODZINE,Nie jest wazne, co ludzie o tobie mysla, CO MYŚLĄ CI, KTÓRZY cIE KOCHAJĄ I COS W tWOIM ZYCIU ZNACZĄ I UCZESTNICZĄ W NIM Nadejdzie czas, gdy uznasz, że wszystko skończone. I to będzie L'Amour 4 Odpowiedź przez beba62 2010-05-08 20:18:23 beba62 Dobry Duszek Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-05-07 Posty: 132 Wiek: 38 Odp: Rozwód.. dlaczego wszysty sie odemnie odwrócili Pella, masz racje:)Rodzina zawsze pójdzie za swoim, i nie jest wazne, jaka krzywde zrobił. W sumie niby mam tesciową wyjątek, ale to na chwile obecną podejrzewam:)Jak mój były zrobi z tamta nowe wnuki, podejrzewam, ze ja i moja córka pójdziemy w odstawkę Nadejdzie czas, gdy uznasz, że wszystko skończone. I to będzie L'Amour 5 Odpowiedź przez orchide@ 2010-05-08 20:33:27 orchide@ Powoli się zadomawiam Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-03-26 Posty: 58 Wiek: 28 Odp: Rozwód.. dlaczego wszysty sie odemnie odwrócili Wielkie dzieki dziewczyny!! za słowa otuchy ale jest naprawdę się. "Miłość to dwie samotności, które spotykają się i wzajem wspierają." - Rainer Maria Rithe 6 Odpowiedź przez Pella 2010-05-08 22:46:01 Pella Netbabeczka Nieaktywny Zawód: wciąż się uczę Zarejestrowany: 2010-05-05 Posty: 487 Odp: Rozwód.. dlaczego wszysty sie odemnie odwrócili Widzisz ! Dobrze,że trafiłaś na netkobiety. Jeśli stoisz przed trudnym zadaniem, pamiętaj, że stary dąb był kiedyś małą roślinką. 7 Odpowiedź przez Liwia 2010-05-08 22:51:32 Ostatnio edytowany przez Liwia (2010-05-08 22:52:18) Liwia Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-05-10 Posty: 1,628 Wiek: 40-1 Odp: Rozwód.. dlaczego wszysty sie odemnie odwrócili Ode mnie też się odwróciła rodzina męża-siostra, brat, jego żona.....Boli mnie to dlatego, że zawsze mogli na mnie liczyć, zawsze podawałam im pomocną dłoń, a oni nieobiektywnie (lub wcale) podeszli do mojego rozstania z mężem i mnie olali. Skreślili mnie ze swojego życia totalnie, chociaż nie mogli mi nic zarzucić, ale jak to mówią "kto ma miękkie serce, musi mieć twardy tyłek"!!! Dla mnie to ich zachowanie to prostactwo na całej linii, nigdy nie wiesz przecież co cię w życiu czeka.... "Na zawsze i na wieczność uczyńmy z życia święto, by będąc tu przez chwilę wszystko zapamiętać. Nasza droga nigdy się nie skończy....." Wilki 8 Odpowiedź przez Pella 2010-05-08 22:58:47 Pella Netbabeczka Nieaktywny Zawód: wciąż się uczę Zarejestrowany: 2010-05-05 Posty: 487 Odp: Rozwód.. dlaczego wszysty sie odemnie odwrócili Liwia - serdecznie współczuję,że kiedykolwiek cokolwiek miałaś z nimi jakieś chamidła,zero dyplomacji. Jeśli stoisz przed trudnym zadaniem, pamiętaj, że stary dąb był kiedyś małą roślinką. 9 Odpowiedź przez kenzo254 2010-05-08 23:35:47 kenzo254 Dobry Duszek Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-04-17 Posty: 113 Wiek: 30+++ Odp: Rozwód.. dlaczego wszysty sie odemnie odwrócili Drogie Panie...to niestety normalna kolej rzeczy w prawie w 99% przypadków...tak to już jest, że w takich sytuacjach rodzina ( męża ) nie potrafi być obiektywna i spojrzeć z właściwego punktu widzenia...byłaś X czasu w danej rodzinie, aż tu nagle nie istniejesz...cóż tacy są niektórzy...ale nie ma co się przejmować..świadczy to tylko o tym, że należy się od takich trzymać z daleka bo niewiele są warci...myśleć o sobie i budowaniu nowego lepszego świata i pokazać im wszystkim, że bez nich nam lepiej i świetnie sobie radzimy...to najsłodsza zemsta...cieszyć się życiem i realizować nowe plany....pięknieć duchowo i fizycznie każdego dnia na przekór wszystkim i wszystkiemu...nie dajcie się stłamsić....bierzcie życie w swoje ręce i pokażcie na jak wiele WAS stać;-))to działa....sprawdziłam;-)) być dobrym dla dobrych i być tak samo dobrym dla tych, którzy nimi nie są.... 10 Odpowiedź przez Batrix 2010-05-09 16:43:02 Batrix Cioteczka Dobra Rada Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-04-10 Posty: 318 Wiek: 35 Odp: Rozwód.. dlaczego wszysty sie odemnie odwrócili Dziwczynki...to nie zawsze jest regułą ,ze rodzina mężą idzie za Nim....i trzyma jego mieszkam tuz obok rodziny męża....nikt tak mnie nie wspierał....nie wyrywał ze strasznej rzeczywistości jak moja mnie na kawę ,fitnes..płakała razem ze gdy tylko sie dowiedziała też się z Nim pokłóciła...próbowała tłumaczyć, nawet i tej "jej".Mój teść płakał ,tulił mnie i od Niego mocne słowa,ze synową ma jedną i po prostu nie miałaś szczęścia... ,rodzina mojego mężaa od zawsze była moją rodziną też:))) Niestety teraz już to wiem....dozgonna miłość jest przereklamowana...... 11 Odpowiedź przez beba62 2010-05-09 17:17:33 beba62 Dobry Duszek Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-05-07 Posty: 132 Wiek: 38 Odp: Rozwód.. dlaczego wszysty sie odemnie odwrócili Mnie moja tesciowa teraz wspiera, nie akceptowała mnie chyba z trzynascie lat naszego zwiazku, od jakis dwóch lat zaczeła, teraz jest za mną, ale to nigdy nie vedzzie rodzina i prędzej czy pózniej, zaakceptuje nowa nsynową. Nowa synowa ma dom marzen, dwa autka, basenik, ogród, firmę, jezdzi po siwecie, a ja mam co? sama milosc do jej syna i wnuczkę jej. Nadejdzie czas, gdy uznasz, że wszystko skończone. I to będzie L'Amour 12 Odpowiedź przez krokusik 2010-05-10 18:55:09 krokusik Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-03-31 Posty: 38 Odp: Rozwód.. dlaczego wszysty sie odemnie odwróciliA wolalabys , zeby ciagle cie nawiedzali?? Ty zaczynasz nowe jestem za tym, zeby dziadkowie zabierali wnuczke do siebie, ale bez twojego udzialu. Ty juz po prostu do tej rodziny nie nalezysz....laczy was tylko juz dziecko. 13 Odpowiedź przez Batrix 2010-05-10 19:07:53 Batrix Cioteczka Dobra Rada Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-04-10 Posty: 318 Wiek: 35 Odp: Rozwód.. dlaczego wszysty sie odemnie odwrócili krokusik....wybacz ale nie do końca mogę się z tym ktoś jest twoja rodziną od 15 czy 20 czy iluś tam lat,to ROZWÓD Z MĘŻEM NIE OZNACZA ROZWODU Z RODZINĄ .....wszystko zależy od tego ,czy traktowałaś ich przez ten okres jak ludzi Ci z rodziną męża nie łączy tylko dziecko...ja ich kocham jak moja rodzoną z nimi większość mojego życia. Niestety teraz już to wiem....dozgonna miłość jest przereklamowana...... 14 Odpowiedź przez krokusik 2010-05-11 06:27:29 krokusik Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-03-31 Posty: 38 Odp: Rozwód.. dlaczego wszysty sie odemnie odwróciliTo chyba za bardzo im ufalaś, bo oni chyba tak widocznie o tobie nie mysla, jesli sie odizolowali teraz od was. A moze boja sie, ze wy nie chcecie z nimi juz miec nic wspolnego. Albo ....twoj byly zabronil im kontaktow z wami?Rozwod jest bardzo traumatyczna sytuacja i trzymam za ciebie kciuki, zeby sie wszystko ulozylo po twojej ze moze z czasem zrozumieja , ze zle postepuja. 15 Odpowiedź przez orchide@ 2010-05-11 15:29:12 Ostatnio edytowany przez orchide@ (2010-05-12 20:47:21) orchide@ Powoli się zadomawiam Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-03-26 Posty: 58 Wiek: 28 Odp: Rozwód.. dlaczego wszysty sie odemnie odwrócili Jestem pewna że ich nastawienie sie nie zmieni a najgorsze jest to że mąz coraz częsciej wspomina o zamieszkaniu razem i daniu sobie szansy a o rozwodzie tak jak by zapomniał i o tym napisanym pozwie. co ja mam robićDać mu szanse czy to ma sens!!! "Miłość to dwie samotności, które spotykają się i wzajem wspierają." - Rainer Maria Rithe Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź Maks od początku wojny uczy uchodźców z Ukrainy języka polskiego. O działaniach Rosji mówi wprost. – To największa zbrodnia wojenna w nowoczesnej historii. Tego nie można wybaczyć, nie można opłacić przez reparacje, nie można zapomnieć Gdy sprzeciwił się działaniom Rosji i wsparł Ukrainę, część rodziny zerwała z nim kontakt – Wspieranie tej wojny to działanie przeciw człowieczeństwu. Nie mogę zaakceptować poparcia zbrodni, gwałtów, zabójstw, robionych przez rosyjskich żołnierzy. Nigdy nie wybaczę tego moim krewnym – przyznaje Maks I dodaje: – Chciałbym wierzyć, że jestem im bliższy niż Putin. Jednak tak nie jest. Przykro mi bardzo, ale wolę zostać po stronie sprawiedliwości, nawet jeżeli to oznacza utratę rodziny Więcej takich historii przeczytasz na stronie głównej Onetu Tomasz Pajączek, Onet: Jak po ponad trzech miesiącach wojny ocenia pan to, co Rosja robi w Ukrainie? Maks, Rosjanin mieszkający we Wrocławiu: Moje postrzeganie wojny się nie zmieniło. Sytuacja jest makabryczna. To, co robi Rosja, to największa zbrodnia wojenna w nowoczesnej historii. To nie do pomyślenia, co rosyjscy żołnierze robią ze zwykłymi ludźmi, z kobietami i dziećmi. Gwałcą i mordują. Tego nie można wybaczyć, nie można opłacić przez reparacje, nie można zapomnieć. Myślę, że dopóki istnieje Rosja taka jak teraz, której obywatele nie są połączeni niczym wspólnym, oprócz oczywiście służb i rządu, to ona zawsze będzie zagrożeniem dla pokoju na świecie. Ta wojna pokazuje jednak, że rosyjska armia wcale nie jest taka potężna, jakby się mogło wydawać. A jak pan ocenia zachowanie milczących Rosjan? Ci, którzy mieszkają w Rosji, są od dziecka karmieni propagandą. Ich zachowanie wcale mnie nie dziwi. Nie mogę jednak zrozumieć tych Rosjan, którzy od lat mieszkają w krajach Unii Europejskiej albo w USA, i nadal wspierają działania Rosji i Putina. A ich dzieci, które nigdy Rosji nie widziały, robią sobie zdjęcia na tle jej flagi. Flaga rosyjska jest dziś symbolem zła? Tak. Rosyjskie barwy to dziś symbol zła i terroryzmu. ZOBACZ: Finał głośnej sprawy śmierci Pauliny Antczak. "Jest obawa przed jej wyjaśnieniem" Dalsza część wywiadu znajduje się pod wideo "Nadal się boję" Kiedy ostatnio rozmawialiśmy, nie chciał pan pokazać swojego wizerunku. Dlaczego? Ze strachu. Jak mieszkasz w Rosji, nigdy nie możesz spokojnie spać i spokojnie chodzić po ulicy. W każdej chwili mogą po ciebie przyjść i zatrzymać pod byle pretekstem. Jak to mówią: dajcie mi człowieka, a paragraf się znajdzie. Tortury i groźby to w Rosji normalna rzecz. Gdy człowiek znajdzie się w takiej sytuacji, podpisze wszystko. To moje najbardziej kolorowe wspomnienie z Rosji z lat dzieciństwa: bezgraniczny strach porannego pukania do drzwi. I radość, że przyszli po sąsiadów. Jak widzisz policjanta, to już czujesz się winowajcą. Tak jesteśmy wychowywani. Kilka pokoleń narodu bitego kijami i butami policji. Nawet teraz jak widzę policję, to przechodzą mnie dreszcze. Potem przypominam sobie, że policja tutaj pomaga ludziom, chroni społeczeństwo. Miałem kilka kontaktów z funkcjonariuszami polskiej policji. Bardzo mili ludzie, uprzejmi, starają się pomoc i kilka razy bardzo pomogli. To dla mnie niezwykłe, że jestem traktowany przez nich jak człowiek. Jestem bardzo dumny, że ten niebieski mundur broni też mnie. Co się stało, że zmienił pan zdanie odnośnie do wizerunku? Po naszej rozmowie długo o tym myślałem, że od kilku lat mieszkam w demokratycznym państwie i nadal się boję. Boję się powiedzieć, kim jestem i co myślę, boję się pokazać. A ja nie chcę dłużej się bać. Nie można żyć w strachu przez całe życie. Urodziłem się w Rosji, ale nigdy nie byłem jej fanem. Nie czuję się Rosjaninem. Nie wiem, czy mam prawo powiedzieć, że czuję się Polakiem. Ale tu jest mój dom. Uwielbiam Polskę. Według rodzinnych legend oraz testu genetycznego wiem, że byli tutaj moi przodkowie. Widzę, jak Polska broni takich wartości jak rodzina, religia, ojczyzna. Jak wspiera Ukrainę. Jak Polacy pomagają uchodźcom. Naród jest zjednoczony w tej sytuacji. Robi to na mnie olbrzymie wrażenie. Chcę być tego częścią. Chcę zrobić coś naprawdę dobrego dla państwa i społeczeństwa. CZYTAJ: Śmierć po interwencji policji we Wrocławiu. Opole zajmie się śledztwem "Chciałbym zostać Polakiem" Będzie się pan starał o polskie obywatelstwo? Chciałbym zostać Polakiem. To jest moje marzenie. Niczego tak nie chcę, jak służyć barwom polskiej flagi. Znaleźć w obywatelach Polski rodaków. Ale nie wiem, jak szanowny pan prezydent zdecyduje. Nie obawia się pan, że przez działania Rosji w Ukrainie, Rosjanom trudniej będzie teraz o polskie obywatelstwo? Nie mam pojęcia, jaki wojna będzie miała wpływ na takie decyzje. Mam nadzieję, że wszystkie przypadki są i będą rozpatrywane indywidualnie i ludzie nie będą wrzucani do jednego worka. Moja żona też pochodzi z Rosji. Ma polsko-ukraińskie korzenie i może starać się o ukraińskie obywatelstwo. POLECAMY: Wrocław znów żyje koszykówką. Śląsk walczy, by odczarować klątwę Uczy pan polskiego Ukraińców, którzy uciekli do Wrocławia przed wojną. Jaka była ich reakcja, gdy powiedział pan, że jest Rosjaninem? Już na pierwszych zajęciach powiedziałem, skąd jestem. Liczyłem się z tym, że ktoś może z tego powodu przepisać się do innej grupy. Ale nikt tego nie zrobił. Nie spotkałem się z żadnymi nieprzyjemnościami, ale też od początku mówiłem, co naprawdę myślę o Rosji. Zajęcia z uchodźcami prowadzę przy parafii św. Alberta. Spotykamy się dwa razy w tygodniu. Skończyłem filologię rosyjską, więc coś tam wiem o nauce języka. To mój zawód, choć oczywiście pierwszy raz uczę kogoś polskiego. Jeśli tak mogę pomóc, to chcę to robić. Chcę ich nauczyć podstaw, by mogli się porozumieć w sklepie albo załatwić jakąś sprawę w urzędzie. Naukę zaczęliśmy od alfabetu. Tłumaczyłem im jak czytać poszczególne litery. Teraz przerabiamy gramatykę i zaczynamy rozmawiać po polsku. Robimy postępy, bo na początku komunikowaliśmy się głównie po rosyjsku. Rozmawiacie o wojnie? Nie inicjuję takich rozmów, ale jak ktoś ma potrzebę, żeby o tym porozmawiać, to jestem otwarty. Zdaję sobie sprawę, że dla tych, którzy stracili dom, bliskich i musieli uciekać, to może być bolesny temat. Oni uciekli od śmierci, od wielkiego cierpienia. Teraz żyją tutaj jak my. Mówił pan, że po tym, jak wsparł Ukrainę, część bliskich nazwała pana faszystą i usunęła ze znajomych. Rodzice też się od pana odwrócili? Fakt, że część rodziny się ode mnie odwróciła, nie ma dla mnie żadnego znaczenia. Wspieranie tej wojny to działanie przeciw człowieczeństwu. Nie mogę zaakceptować poparcia zbrodni, gwałtów, zabójstw, robionych przez rosyjskich żołnierzy. Nigdy nie wybaczę tego moim krewnym. Chociaż to bardzo smutne, kiedy rodzina jest podzielona. Chciałbym wierzyć, że jestem im bliższy niż Putin. Jednak tak nie jest. Przykro mi bardzo, ale wolę zostać po stronie sprawiedliwości, nawet jeżeli to oznacza utratę rodziny. Teraz, z tamtej strony, kontaktuję się już tylko z mamą. Od rozpoczęcia wojny policja co tydzień przychodzi do jej domu i pyta o mnie i moje wpisy w mediach społecznościowych, w których potępiam politykę Rosji. Mówią, żebym wracał, bo chcą ze mną "porozmawiać". Wiadomo, jaki jest język takich rozmów: tortury i szantaż. POLECAMY: Excited delirium. Śmierć Igora Stachowiaka, podejrzany profesor i jego teoria bez pokrycia Maks nie ma wątpliwości. "Już jestem zdrajcą" Bałby się pan teraz wrócić do Rosji? Nigdy nie chciałbym tam wracać. Myślę, że w moim przypadku byłoby to bardzo niebezpieczne. Oprócz tego, nic tam nie mam. To kawał ziemi, na której się urodziłem, ale to wszystko. Zrobiliby z pana zdrajcę? Zgodnie z tym co myślę, mówię i piszę, to już jestem zdrajcą. Pomoc uchodźcom z Ukrainy też może być w ten sposób odbierana, jako zdrada. To jest absurd. Rosjanie mieli siłą deportować w głąb Rosji już 1,3 mln Ukraińców, w tym 250 tys. dzieci. Po co? Mogą być traktowani jako tania siła robocza albo posłużyć do rozwijania niezamieszkałych terenów, gdzie nikt nie chce mieszkać. Mogą zostać zakładnikami. Nic co robi Rosja, już mnie nie dziwi. Może tylko przerażać. Jak się panu żyje we Wrocławiu? Fajnie. Uwielbiam to miasto. Podoba mi się otwartość ludzi. To jest moje miejsce. Pierwszy raz w życiu czuję, że jestem w domu. Mam nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie, ale jak przyjdzie wojna, to będę bronił mojego domu przed wrogiem. Rosję traktuję teraz jak wroga. Mer Lwowa Andrij Sadowy mówił tak: "Dla wszystkich normalnych ludzi powinno być jasne: przez najbliższych 50 lat Rosja ma być totalnie izolowana. Nie wolno od nich niczego kupować. Żadnych kontaktów z nimi ani przez kulturę, ani sport". Pan też tak uważa? Zgadzam się z tym w 100 proc. Trochę żal ludzi, bo nie wszyscy są tacy sami, nie wszyscy są źli. Ale to jedyna gwarancja bezpieczeństwa na świecie. Co może zmienić Rosję? Rozbiór tego "imperium" na strefy wpływów, kontrolowane przez cywilizowane państwa. Totalna demilitaryzacja, zakaz produkowania broni jądrowej, chemicznej oraz broni ofensywnej. I jeszcze spory upływ czasu. To pokolenie jest już potępione. Być może wnuki dzisiejszych trzydziestolatków będą miały szanse być normalnymi ludźmi, ale większość Rosjan to dzika horda barbarzyńców i modlę się, żeby Europa nigdy nie poznała tej hordy. * Maks prosi, by do czasu, kiedy jego mama nie wyjedzie z Rosji i będzie bezpieczna, nie podawać jego nazwiska. fot. Adobe Stock, fizkes To małżeństwo było pomyłką, ale wtedy miałam dziewiętnaście lat, zaszłam w ciążę i nie zastanawiałam się nad wyborem życiowego partnera. Raczej ucieszyłam się, że Sebastian chce się ze mną ożenić, że nie zostanę sama z dzieckiem. Ale jeszcze przed narodzeniem Marka dotarło do mnie, że to nie był dobry pomysł. Ja studiowałam, próbowałam dorabiać i leczyłam mdłości, a mój mąż bawił się i pił. Naiwnie miałam nadzieję, że pojawienie się dziecka coś zmieni, jednak życie szybko zweryfikowało moje poglądy. Kiedy w dodatku okazało się, że zaczął się bawić w narkotyki, podjęłam decyzję o rozwodzie. Mareczek miał wtedy niecałe pół roku, więc to nie była łatwa decyzja. Tym bardziej że cała rodzina męża natychmiast się ode mnie odwróciła, winiąc mnie za wszystko, co się wydarzyło. Według nich to przeze mnie zszedł na złą drogę. Naprawdę chciałam być w porządku. Choć Sebastian od razu oświadczył, że dziecko w ogóle go nie interesuje, byłam zdania, że jego rodzice nie są temu winni i mają prawo widywać wnuka. Ale okazało się, że oni też tego nie chcą, że swój żal przelali również na Mareczka. Kilka razy wybrałam się na spacer z wózkiem pod blok mojej byłej teściowej, lecz ona nawet nie chciała zejść na dół. Nie wspomnę o tym, że nie zaprosiła nas na górę. Poddałam się. Niestety, był podobny nie tylko fizycznie Chyba nie muszę mówić, jak ciężko mi było. Psychicznie, bo przeżyłam ogromne rozczarowanie. I fizycznie – bo jednocześnie studiowałam, pracowałam i wychowywałam synka. W dodatku na pomoc ze strony mojej rodziny też nie bardzo mogłam liczyć – mama akurat wtedy wpadła na pomysł uzupełnienia wykształcenia i też się uczyła, a moja młodsza siostra weszła w wiek dorosły i skupiła się głównie na kolejnych chłopakach. Dałam jednak radę. Kiedy Marek poszedł do przedszkola, odetchnęłam. Zresztą wtedy byłam już po obronie dyplomu, odpadł mi jeden obowiązek. A gdy okazało się, że moja rodzina wygrała pieniądze w sądzie, jako odszkodowanie za jakieś tam odebrane nam przed laty dobra, i mogłam kupić własne mieszkanie – poczułam, że żyję. Zaczęłam myśleć bardziej o sobie i umawiać się z facetami. Lecz kiedy Marek poszedł do szkoły, pojawił się kolejny problem. Nie od razu, bo na początku był pilnym uczniem. Z czasem jednak bardziej fascynowały go zabawy z chłopakami i gra w piłkę niż ślęczenie nad książkami. Co chwila lądowałam na dywaniku u wychowawczyni lub dyrektorki, bo albo się z kimś pobił, albo coś zniszczył, albo był na wagarach… Im starszy, tym więcej przysparzał mi zmartwień, a po tym, jak w piątej klasie ktoś z sąsiadów przyłapał go z piwem – załamałam się. Marek był bardzo podobny do swojego ojca. Cały czas łudziłam się, że tylko fizycznie, ale zrozumiałam, że geny wzięły górę. Przecież znałam Sebastiana z czasów jego wczesnej młodości, pamiętam, co mi opowiadał o swoim zachowaniu w szkole. Marek był taki sam. A to oznaczało, że muszę mu poświęcić więcej czasu i uwagi albo nawet skorzystać z fachowej pomocy. Na przykład psychologa. Najpierw zgłosiłam problem w szkole. Powiedziałam, jaki był jego tata, i poprosiłam o natychmiastowy kontakt w przypadku kolejnych problemów z synem. No i rozmawiałam z nim. Ciągle, aż do znudzenia. Wydawało się, że te zabiegi zaczynają przynosić skutek, bo w ósmej klasie Marek zaczął spędzać więcej czasu nad lekcjami, jakby do niego dotarło, że jeżeli chce iść do dobrego liceum, to musi się uczyć. Ale już po wakacjach wszystko wróciło „do normy”. Co gorsza, zaczął popalać. Wkrótce zorientowałam się, że nie tylko papierosy. Zauważyłam to dzięki kampanii, jaką szkoła prowadziła przeciwko narkotykom. Kiedy w synowskim plecaku znalazłam bibułki do skrętów, byłam już pewna, że próbował trawki. Znowu z nim rozmawiałam, zagroziłam nawet, że zrobię mu test na obecność narkotyków. Buntował się, stawiał, ale chyba trochę się przestraszył. W każdym razie odtąd częściej bywał w domu, przynosił też lepsze oceny. Ale wtedy pojawił się kolejny problem. Przynajmniej ja tak sądziłam. Otóż Marek wymyślił sobie, że chciałby poznać swojego ojca. Byłam przerażona. – Przecież wiesz, że on nie chce utrzymywać z nami kontaktu – powiedziałam szczerze. – Próbowałam namówić go do zmiany zdania, jeszcze jak byłeś mały, ale bez skutku. – Może kiedy mnie zobaczy, będzie inaczej – naciskał. – Muszę się z nim spotkać. Zapytać, dlaczego mnie nie chce. – Boję się, że cię zrani… – A znasz jego adres? Zawahałam się. Teoretycznie znałam, bo przecież założyłam mu sprawę o alimenty. Ale to było lata temu. Nie wiedziałam, czy te dane są aktualne. A przede wszystkim – czy powinnam podać je synowi. – Spróbuję poszukać – powiedziałam ostrożnie. Już dawno zrozumiała swój błąd Na razie to mu wystarczyło, a ja miałam nadzieję, że z czasem zapomni. Bałam się tego spotkania. Po pierwsze dlatego, że Marek naprawdę mógł przeżyć bolesne rozczarowanie. Po drugie… był do ojca szalenie podobny i bałam się, że tata mu czymś zaimponuje i że syn będzie chciał pójść w jego ślady. A tego wolałabym uniknąć… Szczęśliwie Marek długo nie wracał do tej rozmowy. Jednak jakoś tak przed wakacjami przypomniał mi, że chciał adres taty. – Oj, te dokumenty gdzieś się zawieruszyły, ale poszukam jeszcze – obiecałam nieszczerze. No i nie zdążyłam. Po wakacjach okazało się, że Sebastian nie żyje. Zginął w wypadku – podobno po pijaku. Rodzina nie zawiadomiła nas o pogrzebie, sprawa wyszła na jaw dopiero, kiedy dostałam wezwanie do sądu w sprawie spadku. – Dlaczego nic nam nie powiedzieli?! – Marek był załamany. – Przecież to był mój ojciec! – Nie wiem, synku – odparłam zgodnie z prawdą. – Pójdę z tobą do tego sądu i zapytam babcię, czemu tak zrobiła – zapowiedział rozżalony. – Jesteś niepełnoletni – zaprotestowałam odruchowo. – Ale wiesz co? Masz rację. Trzeba załatwić tę sprawę. Umówimy się z babcią przed rozprawą. Musi się zgodzić. Zdziwiła się, kiedy zadzwoniłam. Ja z kolei byłam zaskoczona, słysząc, że może się dogadamy. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że chodzi jej o spadek. Synowi niewątpliwie należało się coś po ojcu, choćby działka, którą teściowie zapisali Sebastianowi – po jego śmierci powinna należeć do Marka. „I bardzo dobrze – pomyślałam. – Po tym wszystkim, co zrobili, chociaż tyle się Markowi należy.” Przed spotkaniem miałam duszę na ramieniu. Tyle lat, tyle niechęci. Jak ona zareaguje na nasz widok? Drzwi otworzyła mi staruszka. Bardzo się zmieniła, a ostatnie przeżycia pewnie zupełnie ją przygnębiły. Zmierzyła mnie wyniosłym, chłodnym spojrzeniem i bez słowa przepuściła w drzwiach. A potem zobaczyła Marka. Ja wiem, że jest podobny do ojca, ale ona tego nie wiedziała. Patrzyła na Marka i nie wierzyła własnym oczom – tak jakby widziała swojego syna w wieku wnuka. Nie wytrzymała. Rzuciła się na Marka ze łzami w oczach, tuliła go i całowała, a on nie wiedział, co robić. Długo nie mogła się uspokoić. A potem puściły tamy. Przeprosiła nas, powiedziała, że już dawno zrozumiała swój błąd, ale nie wiedziała, jak to naprawić. A potem śmierć jej męża, wypadek Sebastiana… Siedzieliśmy u niej do wieczora. I byliśmy na obiedzie dwa dni później. Razem pojechaliśmy na cmentarz. Sprawa się odbyła. Wszystko po Sebastianie odziedziczył Marek. Nie protestowała. Poprosiła tylko, żebyśmy spróbowali jej wybaczyć. Cóż, staramy się. Wiem, że Marek jeszcze czuje żal, że nie może całkiem się przełamać. Ale widzę też, że cieszy się, że jednak ma babcię. Czytaj także:„Ukochany córki miał zostać na jedną noc, a dziś piorę jego slipy. Wyżera nam jedzenie z lodówki, ale do pracy się nie pali”„Przez złośliwego teścia moje małżeństwo wisi na włosku. Męża widuję tylko od święta, nawet w kościele siadamy osobno”„Po zdradzie męża, córka rozbiła się jak kryształowa waza. Też mi katastrofa, przecież tego kwiatu jest pół światu” Witam, Mam 21 lat. Od 3 lat borykam się z problemami rodzinnymi. Cała rodzina się ode mnie odwróciła. Od paru miesięcy z ich strony zaczęły się wyzwiska nekanie grozenie. Od tamtej pory nasiliły się u mnie mdlosci trwają całe dnie ciągle czuje się źle jak oszolomiona boje się ze to może być nerwica. W środki wszystko mi drży itd. KOBIETA, 21 LAT ponad rok temu Leczenie nerwicy Dzień dobry! Warto, żeby w tym trudnym czasie miała Pani pomoc i wsparcie, a jednocześnie możliwość także diagnozy (np. stanu nerwicowego czy depresyjnego) i ewentualnego podjęcia leczenia. Z psychologiem i/ lub lekarzem psychiatrą może Pani skontaktować się np. w Poradni Zdrowia Psychicznego, Centrum Interwencji Kryzysowej, Centrum Praw Kobiet, Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej, Centrum Pomocy Rodzinie itp. Pozdrawiam! 0 Witam serdecznie, Proszę jak najszybciej zgłosić się do lekarza rodzinnego a także do psychologa. Nie pisze Pani z jakich powodów rodzina zachowuje się nagannie. Wyzwiska, nękanie i grożenie można zgłosić na policję. Nie ma takich przyczyn, żeby rodzina zachowywała się w taki sposób do Pani, jak to Pani opisuje. Pozdrawiam, Alicja Maria Jankowska 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Nękanie przez ojca w rodzinie – odpowiada Mgr Marta Pociecha Kłótnie z rodziną i bliskimi a podłoże depresyjne – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska Agresywne zachowanie u chłopaka – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska Co zrobić, jeśli ojciec mnie bije? – odpowiada Lek. Rafał Gryszkiewicz Powrót partnera z zagranicy i obawy przed agresją – odpowiada Dr Ewa Bujoczek Znęcanie się starszej osoby nad rodziną – odpowiada Mgr Anga Aleksandrowicz Psychiczne znęcanie się nad dzieckiem w rodzinie – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska Pomoc dla kobiety nękanej psychicznie – odpowiada Mgr Kamila Drozd Przemoc fizyczna w rodzinie – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska Do kogo można zwrócić się o pomoc dla osoby prześladowanej psychicznie? – odpowiada Mgr Ewelina Kazieczko artykuły Henryk W. został skazany na ćwierć wieku więzienia za pobicie na śmierć żony, która chciała od niego odejśćTaką karą nie jest usatysfakcjonowana córka ofiary, która boi się o życie. Według zeznań świadka Henryk miał zlecić oblanie jej kwasemMężczyzna konsekwentnie przekonuje, że zabójstwo było "wypadkiem" w czasie obrony koniecznejWięcej ważnych informacji znajdziesz na stronie głównej Onetu. Jeśli nie chcesz przegapić żadnych istotnych wiadomości — zapisz się na nasz newsletter41-letni Henryk W. został oskarżony o to, że działając w zamiarze bezpośrednim, pobił na śmierć swoją 52-letnią żonę Elżbietę W., która chciała od niego odejść. Do tragedii doszło 3 kwietnia 2021 r. w Legnicy. Ponad rok później, 8 lipca 2022 r. zapadł wyrok: winny, skazany na 25 lat więzienia i 50 tys. zł nawiązki dla córki ofiary."Boję się, że wróci i zrobi, co obiecał"Strach, który na co dzień przeżywa Pamela Bil, córka zamordowanej legniczanki, wyraźnie odbija się na jej zdrowiu. Blada, z podkrążonymi oczami, drżącym głosem opowiadała o tym, co mimo upływu czasu nadal przeżywa.— Ja bym tylko chciała prosić, żeby sąd ukarał Henryka W. taką karą, żebym się już nie musiała nigdy w życiu bać, że przyjdzie i skrzywdzi nas po raz kolejny. Henryk zniszczył życie nam wszystkim. Straciłam nie tylko mamę. Odwróciła się ode mnie cała rodzina, bojąc się brać w tym udział — wyjaśniała w czasie mów Bil ze zdjęciem zamordowanej mamy - Piotr Wierzbicki / OnetWraz z dziećmi wciąż jest pod opieką psychologa. — Skoro Heniek planował to [zabójstwo] 4 lata, to co zrobi mnie po 20, 10 czy 8 latach, gdy wyjdzie z więzienia. W nim tylko chęć zemsty rośnie. Za każdym razem jak przychodził do nas (...) nawet jak policja go zabierała, to odgrażał się, że zrobi nam coś złego, że zabije mnie i mamę. Ja po prostu chciałabym zacząć normalnie żyć i nie bać się, że pewnego dnia on wróci i zrobi to, co obiecał wiele lat temu — mówiła pani że będzie się odwoływać od nieprawomocnego jeszcze wyroku. Dla niej żadna kara poza dożywociem nie będzie Elżbiety W. - Piotr Wierzbicki / OnetCzytaj również: Wampir z Uniejowic zakatował matkę na oczach dziecka. "Był pan, bił mamę, upadały krzesła"Wolał zabić, zamiast dać jej odejśćHenryk W. i Elżbieta W. byli małżeństwem od blisko trzech lat. Pod koniec marca 2021 r. kobieta miała dość domowych awantur i przemocy. Wyprowadziła się od męża. Już wcześniej mężczyzna był zazdrosny o żonę, groził jej, awanturował się, a także pobił ją, lecz Elżbieta W. nie chciała, by był za to ścigany. Niestety swoją dobroć przypłaciła wynika z akt sprawy, feralnego dnia, w Wielką Sobotę Henryk W. popijał z kolegą Pawłem P. i wysyłał do żony SMS-y, by sprowokować ją do przyjścia do jego mieszkania. W końcu mu się to W. na ławie oskarżonych - Piotr Wierzbicki / OnetGdy Ela zapukała do drzwi, od progu uderzył ją z całej siły pięścią w okolice szyi, powodując takie obrażenia, że kobieta straciła przytomność i upadła na podłogę. Wskutek ciosu i upadku doznała krwiaka podpajęczynówkowego i obrzęku jak wynika z ustaleń śledczych, mężczyźni przewrócili nieprzytomną na bok i włożyli jej do ręki nóż. Miało to uprawdopodobnić wymyśloną przez nich wersję, że to pokrzywdzona zaatakowała swojego męża nożem. Po około 30 minutach Paweł P. zadzwonił na numer alarmowy, wzywając została przewieziona do szpitala, ale nie udało się jej już uratować. Paweł P. za pomoc w zacieraniu śladów i fałszywe zeznania został skazany na 1,5 roku zbrodni w Legnicy (woj. dolnośląskie) - Piotr Wierzbicki / OnetCzytaj także: Zadźgał Małgosię, bo nie odbierała. "Słowo ojciec ciężko przechodzi mi przez gardło"Zabójca robił z siebie ofiarę, ale sąd mu nie uwierzyłŚledczy ustalili, że Henryk nie tylko zabił żonę, ale też planował to od wielu lat. Przysłowiowym "gwoździem do trumny" stała się relacja z Tomaszem B., osadzonym z tej samej celi aresztu. To jemu Henryk zwierzył się, że zabił swoją żonę i że planował to już trzy lata temu, przebywając w więzieniu w P. miał być od początku jego wspólnikiem w zbrodni i potwierdzić zmyśloną opowieść o agresywnym zachowaniu Elżbiety. Henryk miał też zlecić pozostającemu na wolności koledze oblanie kwasem córki swojej Bil, córka zamordowanej Elżbiety - Piotr Wierzbicki / OnetUstalenia śledczych potwierdziły prawdomówność tego świadka. Znał bowiem szczegóły, o których mógł wiedzieć jedynie oskarżony. Również biegła psycholog stwierdziła, że zeznania Tomasza B. są szczere, spontaniczne i Henryk W. cały czas konsekwentnie trzymał się linii obrony koniecznej. Twierdził, że to Ela zaatakowała W. na sali rozpraw - Piotr Wierzbicki / Onet— Ja się tylko broniłem, nikomu nie chciałem zrobić krzywdy, szczególnie mojej żonie. Stał się wypadek po prostu. Przybiegła, chciała dziabnąć mnie nożem, no to, co miałem zrobić, wysoki sądzie. Kto by się spodziewał, że tam ktoś umrze — przekonywał na ostatniej jednak nie przekonał. — Sprawstwo i wina oskarżonego Henryka W. nie budzi wątpliwości. Oskarżony jest głęboko zdemoralizowany i niebezpieczny dla społeczeństwa. (...) Taka kara zdaniem sądu jest sprawiedliwa — mówił sędzia sprawozdawca Kazimierz nie był w stanie spokojnie wysłuchać uzasadnienia wyroku. Zażądał wyprowadzenia go z sali także: Były policjant o polowaniu na seryjnego mordercę. "To ją zostawił sobie na sam koniec"Dziękujemy, że jesteś z nami. Zapisz się na newsletter Onetu, aby otrzymywać od nas najbardziej wartościowe utworzenia: 18 lipca 2022, 07:00Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie znajdziecie tutaj. fot. Adobe Stock, highwaystarz Moje życie łatwe nie było i wiele w tym mojej winy. Jak człowiek jest młody, to popełnia błędy i nie wszystkie da się naprawić. Co z tego, że z mojej strony była dobra wola, skoro inni nie chcieli ze mną rozmawiać. Ale po kolei. Ożeniłem się dość wcześnie, bo wpadliśmy. I dziś wiem, że decyzja o ślubie była błędem. Nie pasowaliśmy do siebie z Mariolą. Gdyby nie ciąża, pewnie byśmy się rozstali. Ale miało być dziecko i jakoś tak wydawało mi się, że przyzwoicie jest założyć rodzinę. Tym bardziej, że Mariola naciskała na ślub, nie chciała być panną z dzieckiem. A ja byłem za bardzo przestraszony nową sytuacją, żeby zachować rozsądek. I tak w wieku 22 lat zostałem mężem, a niedługo potem ojcem. Źle było od samego początku. Byliśmy za młodzi i zbyt niedojrzali na poważny związek. A dziecko to były dodatkowe obowiązki, które nas przerastały. Oboje chcieliśmy się jeszcze bawić, a nie prać pieluchy i pracować. Na porządku dziennym były awantury. Jednak z czasem wszystko się jakoś uspokoiło Nasi rodzice mówili, że w końcu się dotarliśmy. Ale to było raczej zobojętnienie, a nie rozsądny i odpowiedzialny związek. Każde z nas znalazło sobie swój sposób na życie. Mieszkaliśmy razem, zajmowaliśmy się Olą, płaciliśmy rachunki i na tym nasze bycie razem się kończyło. Męczyłem się w takim związku. Tkwiłem w nim ze względu na córkę. Ale dokuczał mi brak miłości, porozumienia, zwykłej życzliwości. I pewnie dlatego wdałem się w romans. To nie była żadna miłość, ale wspaniała odskocznia. Anka dawała mi wszystko to, czego nie dostawałem w domu. W dodatku od razu ustaliła zasady – jesteśmy partnerami i spotykamy się, dopóki każdej ze stron to odpowiada. Żadnych zobowiązań, żadnych planów na przyszłość. Układ był idealny i świetnie się sprawdzał. Spotykaliśmy się wieczorami, czasem w weekendy. Kilka razy nawet wyjechaliśmy gdzieś na kilka dni – Marioli skłamałem, że jadę na targi. Zresztą ona tak niewiele się interesowała mną i tym, co robię, że chyba nawet nie zauważała, że nie ma mnie w domu. Dlatego spokojnie mogłem prowadzić podwójne życie przez kilka lat! Moja zdrada ją upokorzyła, uraziła jej dumę... Wszystko gruchnęło, kiedy Ola miała 13 lat. Mariola przez przypadek zobaczyła mnie i Ankę. Nie miała wątpliwości, że coś nas łączy. I dostała szału. Wiem, że chodziło jej wyłącznie o swoje dobre imię, o urażoną dumę, a nie o to, że ją zdradzam i krzywdzę. Ale zrobiła z siebie ofiarę nieszczęśliwej miłości. Rozwód, który przecież mógł być kulturalny i spokojny, zmienił się w koszmar. Za wszelką cenę chciała mnie upokorzyć, w sądzie robiła ze mnie potwora. Nawet Olę nastawiła przeciwko mnie. Córka była na mnie zła, uważała, że jestem podły, że zdradziłem nie tylko mamę, ale i ją, że rozbiłem rodzinę. Nie chciała mnie słuchać, gdy tłumaczyłem, że przecież ta rodzina od kilku lat już nie istnieje. W ogóle nie chciała ze mną rozmawiać. Jak się można było spodziewać, Mariola w sądzie sprawę wygrała – orzeczono rozwód z mojej winy. Zasądzono mi alimenty, musiałem się natychmiast wyprowadzić. To zresztą zrobiłem z przyjemnością, uwalniając się z tego piekła. Z Anką byłem potem jeszcze przez dwa lata i zgodnie z zawartym z nią układem, po prostu któregoś pięknego dnia rozstaliśmy się, po przyjacielsku, bez krzyków i awantur. Ona poznała nowego faceta, młodszego, z większą kasą. A ja zostałem sam Źle mi nie było. Wynająłem kawalerkę i robiłem, co chciałem. Jeździłem na ryby, podróżowałem i miałem liczne romanse. Krótkie zazwyczaj, bo na samą myśl o tym, że mógłbym znowu wpakować się w poważny związek, cierpła mi skóra. Jedyne, czego mi brakowało, to kontakt z Olą. Mariola utrudniała mi widzenia z córką, zresztą ona sama, nastawiona przez mamę negatywnie, nie chciała się ze mną spotykać. Miałem nadzieję, że kiedy dorośnie, usamodzielni się, to zmieni zdanie. I nawet przez chwilę wydawało się, że tak się stanie. Kilka miesięcy po swoich osiemnastych urodzinach Ola zadzwoniła do mnie i poprosiła o spotkanie. Ucieszyłem się. Ale ona już na dzień dobry, w pierwszych słowach, wylała mi na głowę kubeł zimnej wody. – Nigdy nie wybaczę ci tego, co nam zrobiłeś – powiedziała. – Ale chociaż ty w stosunku do nas uczciwy nigdy nie byłeś, to ja mam zamiar zachować się w porządku. Dlatego chcę ci powiedzieć, że mam zamiar iść na studia. I w związku z tym mam nadzieję, że nadal będziesz płacił na mnie alimenty. Są mi potrzebne pieniądze – wyjeżdżam do innego miasta i muszę mieć chociaż na czynsz. Zapisałam ci swój numer konta, żebyś pieniądze przelewał bezpośrednio do mnie. – A może jednak pozwolisz, że wytłumaczę ci tamtą sytuację? – zapytałem rozgoryczony. – Nie chciałaś ze mną rozmawiać, nie dałaś mi nigdy szansy, żebym się obronił. Skoro chcesz być uczciwa, to bądź do końca. – Tato, nie interesuje mnie twoje tłumaczenie – powiedziała. – Rozbiłeś naszą rodzinę, skrzywdziłeś mnie. A ja tylko chcę ci powiedzieć, żebyś płacił alimenty, bo inaczej wystąpię o nie do sądu. Nawet nie byłem na nią zły. Wiem, że to wpływ Marioli. Ale było mi przykro. Ola przez całe studia się do mnie nie odzywała. Nie wiedziałem, jak jej idzie, ba, nawet nie wiedziałem, jaki kierunek wybrała. Próbowałem porozmawiać na ten temat z Mariolą, ale to była porażka. – Zostawiłeś ją, więc się nie dziw, że teraz ona zostawiła ciebie – powiedziała z satysfakcją, gdy do niej zadzwoniłem. Całe szczęście, że Ola czasem, rzadko bo rzadko, ale jednak, odzywała się do moich rodziców. To oni mi powiedzieli, że Ola studiuje chemię, że ma chłopaka. Córka zadzwoniła do mnie tylko raz. Powiedzieć mi, że skończyła studia i że mój obowiązek alimentacyjny wygasł. – Naprawdę nie chcesz się ze mną spotkać? – A po co? Powiedziałam ci już, że nie wybaczę ci tego, co zrobiłeś. Nie chcę utrzymywać z tobą kontaktu. Wywiązałeś się ze swojego obowiązku i na tym koniec. Nie muszę chyba mówić, jak bardzo cierpiałem.. No, bo czy ja rzeczywiście postąpiłem podle i egoistycznie? Przecież córkę zawsze kochałem. I kocham! Nie zaprosiła mnie na ślub. Obecni byli na nim moi rodzice – o nich pamiętała. Nie widziałem też swojego wnuka, a potem wnuczki – oglądałem tylko zdjęcia, a łzy cisnęły mi się do oczu. „Jestem dziadkiem, a moje wnuki pewnie nawet nie wiedzą, że istnieję!” – czułem ogromny żal. Spróbowałem jeszcze raz nawiązać kontakt z córką. Nic to nie dało. Usłyszałem, że nie pozwoli, żebym kiedyś skrzywdził jej dzieci, tak jak ją skrzywdziłem. W końcu dałem sobie spokój. Co prawda, nigdy nie wytłumaczyłem sobie, że już nie mam córki, ale zrozumiałem, że jej nie odzyskam. Poza tym w tamtym czasie zacząłem chorować. Najpierw nadciśnienie, potem cukrzyca… Lekarze powiedzieli, że muszę zmienić tryb życia. A to także oznaczało, że muszę zacząć myśleć o sobie i zająć się głównie leczeniem. A już na pewno nie mogłem się denerwować! I wtedy los się do mnie uśmiechnął. Dostałem spadek po wujku. Spory. Mogłem przejść na rentę – co zalecali lekarze – zająć się swoim zdrowiem bez obaw o to, z czego będę żył. Odziedziczyłem kilka warsztatów samochodowych. Sprzedałem je, a pieniądze włożyłem na lokatę. Zmieniłem mieszkanie na większe i w jednym pokoju wstawiłem sprzęt do rehabilitacji i łóżko do masażu. Dzięki temu nie musiałem wystawać w kolejkach do specjalistów – umawiałem się prywatnie, we własnym mieszkaniu. Przynajmniej dwa razy w roku jeździłem też do sanatorium. I podczas jednego z takich wyjazdów poznałem Kasię. Była kuracjuszką, tak jak ja. Młodsza ode mnie o 15 lat. Samotnie wychowywała dwójkę dzieci. Jedno było już dorosłe. Drugie też, ale chorowało na zespół Downa, więc wiadomo było, że zawsze będzie musiała się nim opiekować. Ten wyjazd do sanatorium był jej pierwszym wyjazdem od wielu lat. – Córka mi go zafundowała – opowiadała mi z uśmiechem. – I na te trzy tygodnie zamieszkała z Pawełkiem. Bo tak, to przecież ja go zostawić samego nie mogę. A pojechać z nim też trudno… Okazało się, że Kasia mieszka w tym samym mieście co ja, więc umówiliśmy się na spotkanie po powrocie z turnusu. Po raz pierwszy w życiu poczułem do kobiety coś więcej niż tylko pociąg fizyczny. I bardzo się bałem, co Kasia o mnie myśli. W końcu, byłem starszy i schorowany. Ale ponieważ lubię jasne sytuacje, więc ją o to po prostu zapytałem. – Myślisz, że moglibyśmy ułożyć sobie życie razem? – Zastanawiałam się nad tym – odpowiedziała, a mnie aż zamurowało. Była taka bezpośrednia. – Dobrze mi z tobą. Ale nie zapominaj, że mam chorego syna. On zawsze będzie mieszkał ze mną. – Wiem – wzruszyłem ramionami. – Poznałem przecież Pawła. I wydaje mi się, że potrafię mieszkać z osobą chorą na zespół Downa. Co prawda, nie mam w tym żadnego doświadczenia, ale przecież jesteś ty. – To znaczy, że myślisz o wspólnym mieszkaniu? – spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami. – No, a jak? – zapytałem zdziwiony. – Wspólne życie to i wspólne mieszkanie. Wiesz… Z tobą to i ślub bym wziął – dodałem, zaskakując samego siebie. Ale Kasi na ślubie nie zależało. Za to na wspólnym mieszkaniu – tak. – Ale musiałbyś się wprowadzić do nas – powiedziała. – Nie chcę zmieniać Pawłowi życia. – A nie przeszkadza ci, że jestem tak dużo starszy od ciebie? I schorowany? – Ja też nie jestem najmłodsza, a życie mnie zniszczyło – uśmiechnęła się do mnie smutno. – Kocham cię nie za wiek, tylko za to, jaki jesteś. No i przeprowadziłem się do Kasi Za jej radą, wynająłem swoje mieszkanie. – Zawsze to parę groszy więcej – tłumaczyła. A ja przytakiwałem. Nie mówiłem jej o spadku, o lokacie. I tak sobie pomyślałem, że na razie zachowam to w tajemnicy. Pieniądze mogą wiele zepsuć, a nam było ze sobą dobrze. Wreszcie byłem szczęśliwy. Dopiero teraz zrozumiałem, jaki do tej pory byłem samotny. I jak bardzo brakowało miłości w moim życiu. Niestety, kilka lat temu znowu poważnie zachorowałem. Tym razem to był rak, który wiadomo – potrafi być okrutny. Lekarze robili, co mogli, ja dzielnie walczyłem, a Kasia mnie wspierała. Ale kilka miesięcy temu okazało się, że pojawiły się przerzuty. Wiedziałem, co to oznacza. Kasia też. Najpierw płakaliśmy. Ona krzyczała, dlaczego nas to musiało spotkać. Dlaczego, gdy wreszcie się poznaliśmy i jak rozbitkowie przytuliliśmy do siebie, to mnie dopadło raczysko. Ale potem przyszło opamiętanie. Postanowiliśmy wykorzystywać każdą chwilę razem, nie mówić o chorobie, tylko cieszyć się tym życiem, które nam pozostało. A ja postanowiłem uporządkować swoje sprawy. Po pierwsze spisałem testament. Wszystko, co mam, zapisałem Kasi i jej dzieciom. Wydziedziczyłem Olę i swoje wnuki. Co prawda, miałem wyrzuty sumienia, ale w końcu doszedłem do wniosku, że muszę zadbać o tych, którzy mnie kochają, a nie o tych, którzy mnie odtrącili. Kasi nic nie powiedziałem. Po pierwsze, ustaliliśmy, że o chorobie i śmierci nie będziemy rozmawiać. A po drugie, nie chciałem, żeby teraz o tym myślała. No i obawiałem się, że nie przyjmie tego daru. Będzie uważała, że jej się nie należy, że mam swoją biologiczną córkę. A ja decyzji już nie zmienię! Moja eks wychowała córkę na potwora! Kilka dni temu znowu wylądowałem w szpitalu. Kolejna chemia, kolejne badania. I nagle odwiedziła mnie… Ola! Nie wiem, w jaki sposób dowiedziała się o mojej chorobie, o spadku i o testamencie. Pewnie wygadała się moja ciotka, siostra mamy. Moi rodzice już nie żyją, z siostrą mamy moja córka nadal utrzymywała sporadyczny kontakt. Ciotka, co prawda, miała nikomu nic nie mówić, ale to starsza osoba, mogła zapomnieć. Tak więc Ola pewnego dnia zjawiła się przy moim szpitalnym łóżku. – Córciu, co tu robisz? – zapytałem zaskoczony na jej widok. Myślałem, że się opamiętała, że chce się ze mną pogodzić. – Nie wiedziałam, że jesteś aż tak chory – powiedziała, patrząc na kroplówki. – A jak miałaś wiedzieć? – nie mogłem się powstrzymać. – Przecież nie utrzymujesz ze mną kontaktu. Dobrze, że zdążyłaś, bo wiele czasu już mi nie zostało. – Przyszłam, bo słyszałam, że wszystko zapisałeś obcym – powiedziała bezlitośnie. A mnie aż zabrakło tchu. – Słucham? O czym ty mówisz? – O testamencie – odparła. Nawet nie usiadła, stała przy łóżku, patrząc na mnie z góry. – Wiem, że wszystko zapisałeś jakiejś swojej nowej kobiecie. – I tylko po to przyszłaś? – zapytałem, unosząc się lekko na łokciach. – Nie interesujesz się mną, moją chorobą, tym, że umieram? Myślisz tylko o pieniądzach? – Prawie cię nie znam – stwierdziła. – Bo nie chciałaś mnie znać – podniosłem głos. – Ja szukałem z tobą kontaktu, to ty wyparłaś się ojca! – Który mnie porzucił dla jakiejś baby – Ola też zaczęła krzyczeć. – Wolałeś ją niż mnie! – Nieprawda – opadłem na poduszkę. – Nigdy cię nie porzuciłem. Odszedłem od mamy, bo się nie kochaliśmy i nie tworzyliśmy prawdziwej rodziny. A ja się dusiłem w tym związku, miałem już dość obłudy i oszukiwania. W moim mniemaniu postąpiłem uczciwie. – Uczciwie? – prychnęła. – Poleciałeś za pierwszą lepszą. – Mama też nie jest bez winy – powiedziałem zniechęcony. Nagle poczułem, że mam tego dość. Że już mi nie zależy na kontakcie z Olą. – Idź już. – A co z testamentem? – zapytała, a ja z trudem powstrzymałem łzy. – Jest gotowy i go nie zmienię. – Naprawdę chcesz zapisać wszystko obcej osobie? – Nie jest obca. Była przy mnie, kiedy moja prawdziwa rodzina się ode mnie odwróciła. Pokochała mnie takim, jaki jestem. To ją znam bardziej niż ciebie. I to nie z mojej winy! – Z twojej. Porzuciłeś nas. – Nie. Rozwiodłem się z twoją mamą. Tysiące małżeństw się rozchodzi i potem nadal utrzymują ze sobą kontakt. Twoja mama tego nie umiała. Nastawiła cię przeciwko mnie. Nie mam do ciebie pretensji, bo to nie twoja wina. Ale faktem jest, że od dawna nie jesteś przy mnie. Nigdy nie byłaś. A Kaśka jest mi bliska. – Kaśka? Poleciała pewnie na twój majątek – Ola była bezlitosna. – Ona nic nie wie o moim majątku. Ani o testamencie. Jest przekonana, że jestem biedny, że utrzymuję się tylko z renty i wynajmu mieszkania. Nie ma pojęcia o niczym. I w przeciwieństwie do ciebie, nie przyszła do mnie, umierającego, żeby w ostatnich chwilach mojego życia wyszarpywać mi pieniądze z gardła. Idź już. Nie zmienię zdania. Testament zapisuje się najbliższym osobom. I ja tak zrobiłem. – Obalę go – Ola była aż purpurowa ze złości. – To ja mam prawo… – Nie masz! – uniosłem się znowu. – I nie obalisz. Zrobiłem wszystko, żeby testament był prawomocny. A jak będziesz mi grozić, to zrobię darowiznę. Poszła wreszcie, a ja pomyślałem, że jednak nie znam swojej córki. Że Mariola wychowała ją na potwora. – Cześć – usłyszałem nagle obok siebie głos Kasi i poczułem, jak emocje opadają. Działała na mnie kojąco. – Wybiegała stąd jakaś kobieta. Kto to był? Powiedziałem pierwsze, co mi przyszło do głowy. – Nikt. Pomyliła się. W każdym razie nie przyszła do mnie. I chyba się nie pomyliłem? Czytaj także:„Matka wysłała mnie na studia, a potem załatwiła mi pracę w bankowości. Tylko że ja chciałam mieszkać na wsi...”„Rodzice zawsze zachowywali się jak nieodpowiedzialne dzieci. Wiedzieli, że będę na każde zawołanie, żeby ich uratować"„Moja siostra to łasa na rodzinne pieniądze pijawka. Wysysa z mamy każdy grosz, podczas gdy ja nie dostaję niczego"

rodzina się ode mnie odwróciła